Interview met de regisseur van Donald Cried voor Pluk de Nacht
In Donald Cried, het speelfilmdebuut van Kris Avedisian en een uitbreiding van zijn gelijknamige korte film uit 2012, worstelen de jeugdvrienden Donald en Peter met zichzelf en hun twintig jaar oude vriendschap. Avedisian, die zelf Donald speelt: “Ik wilde de personages vooral heel menselijk maken.”
Wall Street-bankier Peter Latang (Jesse Wakeman) bezoekt voor het eerst sinds twintig jaar Warwick, het stadje in Rhode Island waar hij opgroeide, om de as van zijn overleden grootmoeder uit te strooien. Als hij zijn portemonnee kwijtraakt en zijn jeugdvriend Donald (Kris Avedisian), die hij ook twintig jaar niet gezien heeft, tegenkomt, zit er weinig anders op dan Donald te vragen om geld te lenen.
Donald – pilotenbril, jaren-zeventig-haar en een net iets te lange baard – sleept Peter, strak in pak en fris geschoren, vervolgens een dag lang mee. Wat volgt is een rit door de stad die gehuld gaat onder een dikke laag sneeuw, vol absurde conversaties, ontmoetingen met het verleden en donkere humor.
Plaatsvervangende schaamte
Beide personages roepen een ongemakkelijk gevoel van plaatsvervangende schaamte op. Waar Donald zich wanhopig vasthoudt aan het verleden, wil Peter daar juist zo ver mogelijk van weggaan. Peter is een egoïstische bankier die Donald gebruikt om geld te lenen, maar die zijn vriend dumpt zodra hij een date met een meisje kan krijgen. Donald blowt, woont nog bij zijn moeder en heeft een gesigneerde poster van een pornoster in zijn tienerkamer hangen. “Masturbeer je nog?”, is een van de eerste dingen die Donald aan Peter vraagt.
Avedisian wilde niet per se een gevoel van ongemak oproepen, maar vooral het menselijke in beide karakters benadrukken, vertelt hij. “Donald is eigenlijk de betere van de twee. Hij voelt zich op z’n gemak met wie hij is, al overschrijdt hij daarmee soms andermans grenzen. Hij is schaamteloos, maar verbergt niets. Peter heeft nog een hoop te verwerken, is iemand die hij eigenlijk niet is, en dat leidt automatisch tot slecht gedrag.”
De regisseur/acteur, die er in het echt een hoop verzorgder en beter gekapt bij loopt, nam de rol van Donald op zich omdat die het meest natuurlijk voelde. “Het personage Donald is ontstaan vanuit zijn stem. Als ik in mijn eentje rondrijd in mijn auto doe ik altijd stemmetjes.” Maar Avedisian kan zich ook goed identificeren met Peter. “Zijn persoonlijkheid draait om schuldgevoel. Ook ik voel me schuldig over hoe ik mensen in het verleden, of nu nog steeds behandel. Eigenlijk zijn zowel Donald als Peter versies van mezelf.”
Regisseur en acteur
Dat Avedisian zowel regisseur als acteur was, had zowel voor- als nadelen. “Ik hoefde één persoon minder uit te leggen waar ik heen wilde met de film, maar het was soms ook moeilijk om de focus te bewaren door de combinatie van rollen. Gelukkig hadden we een hele kleine crew die elkaar goed kende.” Avedisian en Jesse Wakeman, die Peter speelt, zijn al bevriend sinds 2002. “Ik plaag Jesse ook vaak in het echte leven, dus ik ben ook een beetje als Donald. Al weet ik wél wanneer ik het uit moet zetten. Tenminste, meestal.”
Hoewel veel geïmproviseerd lijkt, spendeerde Avedisian veel tijd aan het schrijven van het scenario en de dialogen. “Het was een zoektocht naar de juiste balans: grappig genoeg om vermakelijk te zijn maar ook realistisch genoeg om geloofwaardig te blijven. Drama en humor horen bij elkaar, ook in het echte leven. In film worden beide wat meer uitgebuit, al zou ik een echt drama maken te zwaar vinden.”
Sneeuw
Avedisian schreef vele verschillende versies, onder andere eentje waarin Peter een zus had, maar eigenlijk leidde de aanwezigheid van andere karakters alleen maar af. Dus besloot hij op de relatie tussen Donald en Peter te focussen. “Bovendien was er budget-technisch ook niet heel veel ruimte voor meer acteurs”, lacht de regisseur.
Hij koos voor het dorpje Warwick omdat hij de sfeer mooi vindt. “Winter in Rhode Island kan behoorlijk deprimerend zijn, maar ook prachtig, afhankelijk van waar je heen gaat.” Om het gevoel van isolement te vergroten moest en zou de film in de sneeuw gedraaid worden. Dat was nog even spannend, omdat er door de klimaatverandering een aantal winters achter elkaar nauwelijks sneeuw viel. “En we hadden geen geld voor andere locaties met sneeuw. Gelukkig begon het twee dagen voordat we begonnen met draaien te sneeuwen.”
Avedisian had ook wel actiefilms of sci-fi willen maken, maar voor een grote productie was simpelweg geen geld. “Een belangrijke inspiratiebron voor me was Boogie Nights [over een jonge man in de porno-industrie in Californië in de jaren ’70 en ’80, OK]. Die was net uitgekomen toen ik bedacht dat ik films wilde maken. Toen dacht ik: ‘Dit kan ik ook maken, zonder veel geld’.”
In de toekomst wil Avedisian zich vooral toeleggen op regisseren. Hij is bezig aan een thriller, over twee vrienden wiens leven wordt bedreigd. “Het wordt een heel ander soort film dan Donald Cried, maar intimiteit tussen familie en vrienden blijf ik mooi vinden. Je kunt zo veel uit die relaties halen voor een film.”
